Żegnaj Łowyniu!

Witam!

Żegnamy się z Łowyniem i naszą bazą obozową, wracamy do domu.

   Apel zakończył nasz obóz. Komendantka, oboźna, programowe i zastępowi zostali zdjęci z wymienionych funkcji. Zostały także rozdane nagrody za zajęcie trzech pierwszych miejsc we współzawodnictwie indywidualnym i zastępów. Nagrody ucieszyły harcerzy, co bardzo ucieszyło nas!

Zastępowi odebrali nagrody dla zastępów.

   Ostatnie namioty zostały złożone, mimo wielkiej niechęci i zmęczenia. Następnie wszyscy ubrali mundury i ruszyli w stronę autokaru z plecakami.

   Po watrze zostało mi coś do teraz - przeziębienie... Trzeba się wykurować (byle szybko!), bo niebawem ruszam z rodziną na Kaszuby.

   Odjechaliśmy machając na pożegnanie tym, którzy zostali na rozkwaterce. Przed nimi jeszcze kilka dni pracy.

I, II i III miejsce - współzawodnictwo indywidualne.

   Dotarliśmy pod szkołę, gdzie na harcerzy czekali ich rodzice. Druhna szczepowa zaprosiła wszystkich do kręgu, rodziców także (choć - jak to zwykle bywa - niewielu z nich przyłączyło się do nas).

   Po puszczeniu w krąg iskierki przez szczepową zakończył się krąg. Duża część rozbiegła się po boisku szkolnym, by odnaleźć rodziców i wyściskać ich. Do kadry także podeszło kilka osób, żeby się pożegnać, każdy harcerz miał jednak obowiązek pokazać się z rodzicem (dopiero wtedy mógł iść do domu).

Niektórzy posneli ze zmęczenia.

   Właśnie wtedy podszedł do nas (druhen) jeden z naszych harcerzy (od września już harcerz starszy). Druhny Julka i Misia oraz ja jesteśmy również w drużynie starszoharcerskiej. Do dh. Julki powiedział pa Julia, do dh. Misi - pa Misia, do mnie jednak - dowidzenia druhno... Gdy zapytałam go dlaczego nadal mówi mi druhno (dopiero wtedy zorientował się, że nie pożegnał się tak jak z innymi), dowiedziałam się, że jestem najpoważniejszą druhną w kadrze 232 PDH Zawrat...

   Czas coś zmienić! :) Czy Wam też kiedyś harcerz zwrócił uwagę na coś, o czym nie wiedzieliście?

Czuwaj,

Ziemniak w mundurku.